Introduction and objective. Depression is among the most common diseases in the elderly. It affects ca. 15-20% of people aged over 65 years. The symptomatology of depression is manifested mainly by decreased mood, intellectual skills, concentration and self-esteem, anhedonia, change in appetite, sleep disorders, and the feeling of fatigue and loss of energy. The aim of the article is to assess the impact of depression on the quality of life in elderly people. Materials and method. The anonymous study involved 140 (100%) hospitalized patients of a geriatric ward, most of whom (73.57%) were women. The respondents were 65-88 years old, with the largest group (54.29%) in the age range 76-85 years. Results. Mild depression was found in 37.86%, and severe depression in 12.14% of the respondents. Most seniors (42.14%) assessed their quality of life as good. More than half of the subjects (55.71%) declared self-assurance, 45.00% rarely experienced low spirits, despair, fear, or decreased mood, 40.00% were not satisfied with their health, 37.14% were not satisfied with their sleep quality, in 22.14% pain significantly influenced their everyday life. Patients with depression indicated worse assessments of their quality of life in the somatic, psychological, social, and environmental domains (p < 0.001). Statistically significant relationships were observed between quality of life assessment in the somatic domain and the seniors' health status (p < 0.05), as well as between quality of life assessment in the environmental domain and the number of diseases (p = 0.034). Conclusions. Patients with depression scored their quality of life worse in all domains. In elderly people, quality of life depends on their health status and the number of diagnosed diseases. Seniors living with families indicated better assessments of their quality of life.

No abstract

No abstract

No abstract

Związki bólu i depresji mogą być dwukierunkowe: stanom depresyjnym towarzyszy nasilone przeżywanie bólu, a zespołom bólowym – objawy depresyjne. Możemy mówić co najmniej o współwystępowaniu tych dwóch zjawisk, a najprawdopodobniej również o wspólnej etiopatogenezie i terapii. Definicja zespołu depresyjnego, proponowana przez podstawowe systemy diagnostyczne(ICD-10, DSM-5), nie uwzględnia symptomów często spotykanych w przypadku obniżonego nastroju, w tym dolegliwości bólowych, ale także lęku czy zaburzeń seksualnych. Jest to tłumaczone dążeniem do większej specyficzności rozpoznawania depresji, jednak paradoksalnie może właśnie utrudniać postawienie właściwej diagnozy. Depresja w szczególności może przebiegać wyłącznie w postaci „bólowej maski”, bez ujawnieniasię objawów typowych dla zespołu depresyjnego. Podobnie do utrudnień w praktyce klinicznej może dojść, gdy właściwie rozpoznana choroba somatyczna zostanie uznana za lekooporną z powodu ukrytej depresji, manifestującej się uporczywą ekspresją bólową. Przewlekły stres i przewlekłe choroby somatyczne przyczyniają się do rozwoju przewlekłych zaburzeń depresyjnych i przewlekłych zaburzeń bólowych. Niska samoocena, poczucie niepełnosprawności – poprzez system biochemicznych i biofizjologicznych sprzężeń zwrotnych – prowadzą do nasilenia symptomów somatycznych, w tym także bólu, a to z kolei pogłębia jeszcze bardziej niską samoocenę i obniża nastrój. Terapia w tego typu stanach musi być kompleksowa, uwzględniająca właściwą farmakoterapię, poradnictwo psychologiczne, techniki relaksacyjne czy medytacyjne, redukcję stresu, właściwie zaprogramowaną aktywność fizyczną, treningi asertywności i inne strategie. Leki przeciwdepresyjne zasadniczo, a w szczególności niektóre ich grupy czy konkretni przedstawiciele – w tym zwłaszcza SNRI (wenlafaksyna, duloksetyna) – redukują znacząco dolegliwości bólowe. Co więcej, potencjał przeciwbólowy tych leków jest na tyle wysoki, że znajdują zastosowanie w terapii stanów bólowych chorób somatycznych, którym niekoniecznie towarzyszą objawy depresyjne.