Niniejszy artykuł jest dopełnieniem badań nad językowym obrazem kiczu. W części tej ukazano sposób postrzegania kiczu przez użytkowników języka. Wyniki uzyskano na podstawie przeprowadzonych ankiet. G. Habrajska zauważa, że analiza odpowiedzi ankietowych daje pełniejszy i pewniejszy obraz cech badanego pojęcia, gdyż stwarza możliwość wydobycia wszechstronnych i precyzyjnych danych, w dużej mierze porównywalnych. Nie mogą oczywiście one pretendować do miana wyników uniwersalnych, gdyż badają tylko daną grupę w określonym czasie [Habrajska 2000: 82].Grupa badawcza liczyła 100 osób. Ankieta została przeprowadzona wśród studentów Wydziału Filologicznego UŁ (badano studentów filologii polskiej i innych neofilologii) i słuchaczy Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Łasku. Zbadano 74 studentów (69 kobiet i 5 mężczyzn) i 26 słuchaczy UTW (23 kobiety i 3 mężczyzn). Na 100 ankietowanych 38 osób mieszka w mieście powyżej 50 tysięcy mieszkańców, 29 w mieście poniżej 50 tysięcy mieszkańców i 35 osób na wsi. Konstruując ankietę, opierano się na metodzie badania językowego obrazu świata, zaproponowanej przez J. Bartmińskiego [Bartmiński 1998], ale odpowiednio zmodyfikowanej 1 .Część właściwą ankiety otwierało pytanie o zdefiniowanie pojęcia kicz. 26 osób określiło kicz jako coś bezwartościowego, a 2 z nich dodały, że to coś bezwartościowego, ale podoba się wszystkim. 24 osoby za kicz uznały coś tandetnego, a 5 z nich doprecyzowało, że to coś tandetnego i bez wartości, 4 natomiast, że to coś tandetnego i taniego. Ważne jest jednak, że ponad połowa badanych za kicz uznała obiekt konkretny. Dla 18 osób kicz to po prostu brak gustu/bezguście, wiążą one tym samym kicz z postawą, nie z przedmiotem. Reszta odpowiedzi łączyła kicz z konkretną rzeczą o określonych cechach: coś uważanego za przesadzone ( 8), 1 Zmieniona forma ankiety była już wykorzystana przy badaniu językowego obrazu wielokulturowości [Gaze 2014], cudzoziemca [Grochala, Wojenka-Karasek 2011] i wieśniaka [Gaze 2015].

SŁOWOtWÓrStWO W WyBranycH pOMOcacH DO nauczania LekSyki języka pOLSkieGO jakO OBceGOSłowa kluczowe: słowotwórstwo, glottodydaktyka, leksyka, system językowy Z perspektywy glottodydaktyki strukturalistyczne podejście do języka (język jako system/systemoid) jest niezwykle istotne. Należy uwzględnić zależności między podsystemami -braki w jednej dziedzinie będą rzutowały na opanowanie w innych. [Biernacka 2012, s. 80-81].Rola słowotwórstwa w przyswajaniu innych podsystemów języka jest niezwykle ważna, słowotwórstwo bada morfemy, czyli najmniejsze elementy znaczące, dalej nierozkładalne [Grzegorczykowa 2007, s. 74]. Można zauważyć łączliwość derywacji z kodem graficznym (część zasad ortograficznych opiera się na morfologii), fonetyką (niektóre zjawiska fonetyczne uwarunkowane są budową słowotwórczą wyrazów) oraz leksyką i semantyką (nauczanie słownictwa, zwłaszcza rodzin wyrazowych, nierozerwalnie łączy się ze słowotwórstwem). Opisanie tych zależności i uświadomienie uczącym się pełnionych przez nie funkcji jest bardzo ważne w procesie nauczania języka polskiego jako obcego.

Artykuł podejmuje problem obecności legend w procesie nauczania dzieci polonijnych w tzw. szkołach sobotnich. Edukacja polonistyczna dzieci mieszkających poza Polską nie jest łatwa. Zwykle uczęszczają one na lekcje w szkołach sobotnich, które przez kilka godzin w tygodniu mają za zadanie podtrzymać „polskość” dziecka poprzez rozwój biegłości językowej i zapoznanie z polską kulturą. Nauczyciele szkół sobotnich często nie mają odpowiedniego przygotowania i wsparcia, a spoczywa na nich bardzo duża odpowiedzialność. Autor zwrócił uwagę na korzyści płynące z wykorzystania polskich legend, które stanowią (jako jedne z nielicznych tekstów literackich) wspólną przestrzeń kulturową dziecka polonijnego, rodzica, rodziny i kolegów w Polsce. Zaprezentowano zasady adaptacji tekstów legend polskich do poziomu biegłości językowej dziecka oraz przedstawiono najczęstsze błędy popełniane przy przygotowaniu tekstów adaptowanych.

W artykule przedstawiono pokrótce specjalizację Nauczanie języka polskiego jako obcego, którą Katedra Lingwistyki Stosowanej i Kulturowej Uniwersytetu Łódzkiego prowadzi już od ponad 10 lat. Szczególną uwagę zwrócono na przedmiot Kultura, literatura i wiedza o Polsce w nauczaniu języka polskiego jako obcego, w ramach którego studenci specjalizacji zostają poproszeni o przygotowanie adaptacji wybranego tekstu literackiego. Celem artykułu było przedstawienie błędów, jakie studenci popełniają podczas przygotowywania prac. Analiza tych błędów wskazała, z czym przyszli lektorzy mają największe trudności, jakiej wiedzy im brakuje. Materiał został oceniony pod kątem błędów metodycznych i językowych, co wskazało na ogólny poziom przyszłych lektorów. Wnioski pomogą udoskonalić wykładowcom uniwersyteckim sposób i rodzaj przekazywanych studentom wiadomości, w perspektywie całej specjalizacji glottodydaktycznej.

Celem niniejszego artykułu jest studium porównawcze polszczyzny uczniów arabskiego pochodzenia, którzy uczęszczają do jednego z łódzkich liceów. Porównania dokonano z dwóch perspektyw – nauczyciela języka polskiego jako rodzimego oraz glottodydaktyka-językoznawcy. W tym celu wykorzystano wypracowania typu maturalnego pisane przez uczniów w trakcie lekcji języka polskiego, do których oceny wykorzystano kryteria maturalne (obowiązujące w formule od roku 2015). Wyniki te osadzono w szerszej perspektywie językoznawczej, uwzględniając znajomość poszczególnych podsystemów języka. Jednakże to właśnie ocena maturalna polszczyzny uczniów wydaje się kluczowa, ponieważ egzamin maturalny (a nie egzamin z języka polskiego jako obcego) stanowi cel dla uczniów.