This study aims to measure age-friendliness based on the walkability indices of the older people to urban facilities in the sample area of Istanbul, Turkey and the various districts within. It focuses on three key urban facilities in age-friendly cities: open public spaces, health services and basic needs; Quantitative datasets are also utilised in order to measure the age-friendliness of the urban environment. There are two main quantitative dimensions of the study: to generate accessible areas to facilities and to identify age-friendly values within the identified accessibility areas. To measure age-friendliness, new index sets were created using the Age-Friendly Approach Index and the Weighted Age-Friendly Approach Index. The results underline that the most age-friendly areas of open spaces are in the districts: Fatih, Beyoğlu and Üsküdar; the most age-friendly areas of health services are in Kadıköy, Şişli, Beyoğlu, Fatih, Bayrampaşa, Güngören and Bahçelievler; the most age-friendly areas of basic needs are in Fatih, Kadıköy, Şişli and Gaziosmanpaşa. Overall, Fatih, Kadıköy, Beyoğlu and Şişli districts were found to have the widest age-friendly accessible areas, whilst districts moving towards the periphery of the city decrease in terms of age-friendliness. The least accessible areas are found in Beykoz, Çekmeköy, Büyükçekmece and Silivri. The results allow us to discuss, compare and better understand age-friendliness and local government policies. Supplementary Information The online version contains supplementary material available at 10.1057/s41289-022-00194-w.

Sağlıklı bir çevrenin başarılı bir şekilde oluşturulabilmesindeki en temel gösterge, kentte yaşayan tüm bireylerin özellikle dezavantajlı olarak nitelendirebileceğimiz, mobilitesi kısıtlı ve çevreye bağımlı olan yaşlılar, çocuklar, hamileler, özürlüler, bebek arabası ve yük taşıyanların kamusal alanlara ve hizmetlere erişebilmesi aynı zamanda eşit kullanım hakkına sahip olabilmesidir. Bu çalışmada dezavantajlı grupların kentsel çevre ile ilişkisi üç temel başlıkta toplanmıştır. Kentsel Çevre Kalitesi ve Konfor (K1) bağlamında bireylerin kentsel çevreye adapte olmalarının kolaylaştırılması için hareketliliklerinin desteklendiği, topoğrafya ile uyumlu, güvenli, gündelik ihtiyaçlarının yürüme mesafesinde karşılandığı, kullanışlı konut tasarımına sahip bir çevrenin sunulması gerekmektedir. Kamu Ulaşımı ve Erişimi (K2) çerçevesinde her tip kamusal alana erişilebilirliği uygun fiyatlı, kolay kullanılabilen, güvenli ve farklı seçenekler sunan kamu ulaşım türleri ile sağlanmalıdır. Komşuluk ve Sosyal ilişkiler (K3) ise bireylerin topluma ve toplumsal aktivitelere katılımın teşvik edildiği, kendilerini toplumun bir parçası olarak görebildikleri kentsel çevre de yaşamaları ile mümkündür. Sonuç olarak bu etkenler dezavantajlı grupların toplumsal hayata aktif katılımın ve uyumun aynı zamanda sağlıklarının temel anahtarları kabul edilebilir.

Kariyerinin başındaki araştırmacılardan oluşan kadın yazarların ele aldığı bu makalede feminist şehirciliğin kent planlama eğitimindeki yeri incelenmektedir. Bu konumlandırma, otoetnografik bir bakış açısı kullanılarak yazarların deneyimlerindeki ‘ikilemler’ ve ‘aydınlanma anları (epifaniler)’ aracılığıyla yapılmaktadır. Çalışma, toplumsal cinsiyet eşitliğine sahip kentsel alanlar yaratma arayışında, planlama eğitim, öğretim ve uygulama deneyimlerinin feminist içgörüleri barındırmak için neler sunabileceğini araştırmaktadır. Ayrıca, kişiselleştirilmiş anlatıların detaylı analizi yoluyla, planlamada feminist şehircilik konusunda yetkinlik yaratmadaki zorlukları ve potansiyelleri ortaya çıkarmaktadır. Araştırmamızın, kapsayıcı kentsel planlamanın yükselişi için ‘planlama’ kitlelerini kışkırtacak bir ön manifesto görevi görmesini beklemekteyiz.

Ageing comes with several discomforts such as a decline in mobility and losses in social networks as well as societal roles. Therefore, improving the life satisfaction of older adults has become a significant policy focus for delivering age-friendliness in national and international movements in the living environment. The hypothesis of the current study is that older people, who live in urban neighbourhoods that provide safe, aesthetic and accessible environments, experience greater life satisfaction. Accessibility, attractiveness and attachment as the three key dimensions of life satisfaction were used to understand the key aspects of the life satisfaction of older people in the neighbourhoods and how the urban environment serves as an indicator. This research consists of two steps. The first step involved in-depth interviews with the older adults aged over 65 in different urban areas, the district of Fatih and Şişli in the city of Istanbul, Turkey, with sampling based on the diversity, heterogeneity and urban functions. Second, these urban areas were analysed using space syntax to understand the street network and connectivity to reveal the urban structure. The qualitative and quantitative findings were analysed comparatively. The study concluded that when attachment to the place is supported by walkability and psychical enticing, the older adults experience a higher level of life satisfaction. Additionally, financial independence serves as a backup solution to access a better environment. This comparative analysis also highlights a mixed method for policymakers to analyse the urban environment and makes room for older adults to raise their voices and participate in the policy and planning process.

No abstract