The study extends knowledge by demonstrating the enduring effects of caring on domestic tasks, relationship with survivor, family roles, employment and social life. Trauma from the stroke event and its immediate aftermath persisted over years. Caring impacted on the partners' sense of self and identity, and positive as well as negative effects were noted. Coping was primarily problem-focussed and previous experiences, social comparison and social support were important. Implications for community support services are discussed.

SUMMARY. Ochromonas malhamensis (Pringsheim strain) can be grown above 35.5°C.; below 35°, the previous chemically defined medium supports dense growth. The B12 and thiamine requirements rise steeply with temperature, and growth promotion by folic acid emerges; folic acid spares the enhanced B12 requirement. B12 is spared also, perhaps wholly bypassed, by purines + pyrimidines + amino acids (below 35°, exogenous purines, pyrimidines, and folic acid have little effect). Requirements also emerge for glycine (spared by serine), valine and isoleucine (their ratio is critical; leucine and threonine assist in maintaining a good balance), and, at very slightly higher temperatures, phenylalanine, tryptophan, cystine, and lysine. Requirements for Mg, Fe, Zn, and Mn appear to rise steeply with temperature; metal toxicities have to be circumvented carefully. The proportion of histidine + arginine to carbohydrate has to be increased, and a Krebs‐cycle component such as succinic acid becomes stimulatory. At 36.3–36.7°, a further supplement of crude natural materials such as an autoclaved suspension of Ochromonas cells is needed. Relevance of these findings to fever stress in vertebrates, general mitochondrial function, and repair of radiation damage, is discussed.

Samenvatting Pijn die wordt veroorzaakt door het bewegingsapparaat komt veel voor en hoelang deze pijn duurt wordt in het algemeen door het lichaam zelf gereguleerd. In sommige gevallen blijft de pijn langer dan normaal aanhouden door een acuut letsel of een pathologisch proces. Het verlies van arbeidsplaatsen door chronische pijnklachten is een sociaal en economisch probleem. Verzekeringsclaims voor behandeling en schadeloosstelling nemen voortdurend in aantal toe. Als gewerkt wordt volgens het biomedische model waarop de opleidingen in de gezondheidszorg zijn gebaseerd kan de pijn niet altijd worden 'genezen'. Er is behoefte aan een multifactorieel pijnmodel.Normaal operant en cognitief gedrag wordt toegelicht en door middel van voorbeelden wordt aangetoond hoe chronisch pijngedrag zich kan ontwikkelen. Fysiotherapeuten en andere beroepsbeoefenaars in de gezondheidszorg kunnen een negatieve bijdrage leveren aan dit pijngedrag door gebrek aan kennis omtrent deze gedragsvormen. Voor een beter begrip hiervan is een biopsychosociaal kader geformuleerd dat werd ontworpen om therapeuten en hun patie¨nten te helpen bij het verbeteren van de kwaliteit van leven (en functioneren) zonder garantie voor 'genezing'. InleidingPijn die wordt veroorzaakt door het bewegingsapparaat komt veel voor. De hersteltijd wordt in het algemeen door het lichaam zelf gereguleerd, maar in sommige gevallen blijft de pijn langer dan normaal aanhouden door een acuut letsel of een ander pathologisch proces. Vaak is het zo dat uitgebreid onderzoek geen gegevens oplevert waarmee op adequate wijze de symptomen waarover de patie¨nt klaagt verklaard kunnen worden. Begrippen als psychosomatische hysterie, simulering, psychogene pijn of depressie worden soms ten onrechte door artsen gehanteerd om de pijn van de patie¨nten te verklaren.Het verlies van arbeidsplaatsen door chronische pijn is een sociaal en economisch probleem. In een Amerikaans verslag van 1982 wordt melding gemaakt van 14 miljard dollar die jaarlijks wordt gespendeerd aan behandeling en schadeloosstelling voor lage-rugklachten. Als wordt gewerkt volgens het biomedische model waarop de opleidingen in de gezondheidszorg zijn gebaseerd, kan de pijn niet altijd worden 'genezen', bijvoorbeeld bij patie¨nten die meervoudig geopereerd zijn.Traditioneel medisch onderzoek geeft geen antwoord op alle vragen die betrekking hebben op het vermogen van de patie¨nt om met chronische pijnklachten te functioneren. Er is behoefte aan een multifactorieel model van aandoeningen en lichamelijke ongeschiktheid. Er is een biopsychosociaal kader ontworpen voor de verbetering van de kwaliteit van leven (en functioneren) zonder daarbij ook een garantie voor 'genezing' af te geven.Alvorens de patie¨nt met chronisch pijngedrag door de fysiotherapeut wordt behandeld moeten de volgende vragen worden beantwoord:1 Wat zijn normale gedragspatronen? 2 Wat is het verband tussen normale gedragspatronen en chronische pijn? 3 Hoe kunnen fysiotherapeuten gebruikmaken van hun behandelingsvaardigheden bij het beı¨...

InleidingHet gebruik van de sidderaal vormt de eerste gerapporteerde toepassing van elektriciteit ter behandeling van pijn bij arthritis en hoofdpijn. Transcutane elektrische neurostimulatie (TENS) wordt sinds begin jaren zeventig vermeld als niet-invasieve methode ter vermindering van pijn. De huidige toepassing van elektrische stimulatie van perifere afferente zenuwvezels ter beı¨nvloeding van pijn is een direct resultaat van de publicatie van de spinale poorttheorie door Melzack & amp; Wall in 1965. Deze theorie stelde dat stimulatie van dikke afferente Abvezels de pijnoverdracht van de dunne, ongemyeliniseerde C-vezels remde, via inhiberende circuits in lamina I en II in de achterhoorn. Deze inhibitie verloopt grotendeels segmentaal. Polysegmentale inhibitie is wel mogelijk, maar deze vereist een hogere intensiteit van de elektrostimulatie en komt tot stand via Ad-en C-vezels; ook wel aangeduid als counter-irritation-effect.Meer recent onderzoek wijst erop dat TENS opioı¨den kan vrijmaken, waardoor nocisensorische stimuli worden geı¨nhibeerd. ElektrodenDe eisen waaraan de elektroden moeten voldoen zijn in de loop van de tijd nauwelijks veranderd. Hieronder volgen deze eisen: 1 flexibel genoeg om zich goed aan de huidoppervlakte aan te kunnen passen; 2 sterk genoeg voor herhaaldelijk gebruik teneinde de kosten te drukken; 3 voldoende lading leverend om afferente vezels te stimuleren; 4 vlak en van geringe dikte, zodat kleding er niet aan blijft haken; 5 gemakkelijk te bevestigen (het meest algemene probleem); 6 gemakkelijk te verbinden met de stimulator; 7 zo nodig 24 uur te dragen; 8 bestand tegen oplosmiddelen als alcohol en geschikt voor gebruik met gel; 9 zo veilig en gerieflijk mogelijk voor de patie¨nt; 10 bestaand uit hypoallergeen materiaal.int_align="bottom"De momenteel meest algemeen gebruikte elektroden zijn vervaardigd van silicoonrubber met koolstofdeeltjes. Recentelijk zijn ook wegwerp-en opnieuw te gebruiken zelfklevende elektroden verkrijgbaar, Het soort gel en de gebruikte hoeveelheid daarvan zijn belangrijk; van gel op zoutbasis met minder dan 5% zout is aangetoond, dat deze bij opnieuw te gebruiken elektroden na verloop van tijd meer weerstand oplevert.De weerstand van het elektrodehuidraakvlak wordt verminderd door een elektrodegel toe te passen en ervoor te zorgen dat de huid vrij is van vuil, zeep, poeder en vet. Bovendien moet de huid droog zijn. Exacte berekening van de weerstand is moeilijk, omdat de onder de elektrode ligende weefsels complex zijn en varie¨ren in dikte.Bij het raakvlak elektrode-huid treden elektrochemische veranderingen op en de elektroden dienen minstens 4 cm 2 groot te zijn om huidirritatie door te hoge stroomdichtheid te voorkomen. Als de stroom zich onvoldoende kan verspreiden, kan (met name bij werken met monofasische pulsen) chemische beschadiging (etsing) optreden. Bij een gevoelige huid kunnen zich ook ongunstige reacties voordoen door wrijving van de elektroden en/of allergie voor de gebruikte kleefstof of tape.Het aantal te plaatsen elektroden hangt af van ...