Objectives:To compare onset time, duration of action, and tracheal intubation conditions in obese patients when the intubation dose of rocuronium was based on corrected body weight (CBW) versus lean body weight (LBW) for rapid sequence induction.Methods:This prospective study was carried out at Numune Education and Research Hospital, Ankara, Turkey between August 2013 and May 2014. Forty female obese patients scheduled for laparoscopic surgery under general anesthesia were randomized into 2 groups. Group CBW (n=20) received 1.2 mg/kg rocuronium based on CBW, and group LBW (n=20) received 1.2 mg/kg rocuronium based on LBW. Endotracheal intubation was performed 60 seconds after injection of muscle relaxant, and intubating conditions were evaluated. Neuromuscular transmission was monitored using acceleromyography of the adductor pollicis. Onset time, defined as time to depression of the twitch tension to 95% of its control value, and duration of action, defined as time to achieve one response to train-of-four stimulation (T1) were recorded.Results:No significant differences were observed between the groups in intubation conditions or onset time (50-60 seconds median, 30-30 interquartile range [IQR]). Duration of action was significantly longer in the CBW group (60 minutes median, 12 IQR) than the LBW group (35 minutes median, 16 IQR; p<0.01).Conclusion:In obese patients, dosing of 1.2 mg/kg rocuronium based on LBW provides excellent or good tracheal intubating conditions within 60 seconds after administration and does not lead to prolonged duration of action.

Literatür verileri incelendiğinde başta kanser ağrısı olmak üzere kronik ağrısı olan hastalarda ağrı tedavisinin özellikle de opioid kullanımının yanlış ve yetersizliği bir sorun olarak devam etmektedir. Bu çalışma yeterli opioid kullanımında karşılaşılan engellerin tıbbi disiplinler ve doktorların tecrübeleriyle ilişkisini araştırmak amacıyla hazırlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu anket Temmuz 2015 tarihinde Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde çalışan doktorlar arasında yapılmıştır. Doktorların opioid kullanımı ve kullanım sırasındaki davranış ve bilgilerini ölçmek amacıyla 29 soruluk bir anket kullanılmıştır. Bulgular: Çalışmaya 156 doktor katılmıştır. Doktorların %82.7 sinin ağrı konusunda eğitim almadığı tespit edildi. Doktorların sadece %48.8'inin opioid tedavisi konusunda kendini yeterli gördüğü ve %67.9'unun opioid reçete ederken tedirgin olduğu ve doktorların büyük bir kısmının opioid reçete etmekten kaçındığı görülmüştür. Veriler değerlendirildiğinde opioidler ile ilgili önyargıların ünvan ve deneyimle bağlantısının olmadığı tespit edildi. İlginç olarak hastalarına opioid reçete ederken tedirgin olan doktorların kendilerine gerektiğinde opioid reçete edilmesini ve yine gereğinde doz artımı yapılmasını istedikleri tespit edildi. Sonuç: Literatürde yer alan çalışmalarla benzer bir şekilde çalışmamızda da doktorların opioidlerle ilgili bilgi eksikliğinin olduğu ve opiofobinin doktorlar arasında yaygın olduğu tespit edilmiştir. Opioidler ile ilgili bilgi eksikliğinin ve opiofobinin önüne geçebilmek ve hastaların tıbbi olarak uygun olan durumlarda opioidler ile tedavisini sağlayabilmek için gerekli hizmet içi eğitimlerin bir an önce başlatılmasının faydalı olabileceği düşünülmüştür.

No abstract

No abstract

No abstract