Αντικείμενο της μελέτης είναι η συστηματική μελέτη των δεδομένων από τα νεκροταφεία στους Αρμένους και το Μαρουλά Ρεθύμνου, η ανίχνευση των ταφικών πρακτικών της περιόδου και της περιοχής, και οι, διαμέσου αυτών των πρακτικών, απηχήσεις ιδεών και ρόλων στην κοινωνική οργάνωση της εποχής τους. Για το λόγο αυτό η εξέταση των δύο ταφικών συνόλων ως προς τα κινητά τους ευρήματα δεν περιορίζεται στην εμπεριστατωμένη περιγραφή των σχετικών δεδομένων, αλλά στρέφεται επίσης στο λειτουργικό ρόλο των ίδιων των αντικειμένων, που, μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες ερμηνευτικές προσεγγίσεις. Μέσα από την κριτική παρουσίαση και ανάλυση των θεωρητικών μεθόδων που έχουν προταθεί κυρίως από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αι. και έπειτα, με άξονες τη διαδικαστική και τη μεταδιαδικαστική αρχαιολογία, καθώς και την κριτική που ασκήθηκε σε αυτές, αποσαφηνίζονται οι έννοιες και οι όροι διερεύνησης, όπως και τα κριτήρια, που συγκρότησαν μεθοδολογικά τη δική μας ερμηνευτική προσέγγιση. Το ερμηνευτικό πλαίσιο θεμελιώνεται αφενός στην ανάλυση των δεδομένων από τα νεκροταφεία των Αρμένων και του Μαρουλά διαρθρωμένων σε συγκεντρωτικούς πίνακες, αφετέρου στην επεξεργασία τους βασισμένη σε πέντε διαπλεκόμενα πεδία προσέγγισης. Τα κριτήρια εφαρμόζονται στο δεδομένο αρχαιολογικό σώμα, μέσα από το πρίσμα της βασικής θεωρητικής αντίληψης ότι κάθε προσπάθεια ανίχνευσης και ανασύστασης πιθανών κοινωνικών διαφοροποιήσεων μέσω των ταφικών δεδομένων αποτελεί μία ιδιαίτερα σύνθετη εργασία, καθώς οι ζώντες είναι δυνατό να χειρίζονται τις συμβολικές εκφράσεις της ταφικής τελετουργίας για τη δημιουργία, τη διατήρηση, το μετασχηματισμό ή/και ακόμη και τη σκόπιμη παραποίηση της κοινωνικής πραγματικότητας. Με βάση τη συνολική εικόνα των δύο εξεταζόμενων νεκροταφείων, συνάγεται ότι υπάρχει ένα καθορισμένο ταφικό πρόγραμμα, μέσα στο οποίο εκδηλώνεται η κοινώς αποδεκτή μεταχείριση των νεκρών. Ανεξάρτητα από το αν τηρούνται, λιγότερο ή περισσότερο, οι γενικές αρχές, οι πρακτικές που μορφοποιούνται με κέντρο το νεκρικό σώμα, είναι, προφανώς, αποτέλεσμα συνειδητών και στοχευμένων επιλογών. Η διαρκής άλλωστε χρήση των νεκροταφείων στους Αρμένους και το Μαρουλά, που εκτείνεται σε περίοδο περίπου 180 χρόνων, συμβάλλει στην επιβεβαίωση και την ανανέωση των δεσμών του κοινωνικού συνόλου με το παρελθόν του. Αν η εικόνα που προβάλλεται μέσω των ταφικών πρακτικών, ανταποκρίνεται στην κοινωνική πραγματικότητα και σε ποιο βαθμό αναπαράγει υπαρκτές δομές της, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εξακριβωθεί. Αναμφισβήτητα, όμως, η δυναμική φορά της σχέσης κάθε κοινωνίας με το παρελθόν της δημιουργεί πολλαπλούς διαύλους έκφρασής της, η οποία, ανάλογα με το πολιτισμικό περιβάλλον τροφοδότησης και υποστήριξής της, αναπαρίσταται με σύνθετους ή απλούς τρόπους, επιστρατεύοντας για τον σκοπό αυτό περισσότερο ή λιγότερο πολύπλοκους μηχανισμούς και συνδυασμούς στοιχείων.

No abstract

Κάξια Γξ. -Μπαζέα-Μπεδαληάθνπ Χξ. 2008: «Ζ θαηαλνκή ησλ ξεκαηηθώλ θαηαιήμεσλνπλ/-νπζη θαη -αλ/-αζη ζηελ Κππξηαθή. Γηαρξνληθή θαη ζπγρξνληθή ζεώξεζε».

Η δρεπανοκυτταρική νόσος (ΔΝ) αποτελεί μία πολυσυστηματική νόσο, με ευρύ κλινικό φάσμα και ετερογένεια. Η υδροξυουρία είναι ένας μυελοκατασταλτικός κυτταροστατισκός παράγοντας, η χρήση της οποίας τα τελευταία χρόνια επεκτείνεται σε ασθενείς μικρότερης ηλικίας με σοβαρή ΔΝ με βελτίωση της αιματολογικής και κλινικής εικόνας. Ωστόσο, o ρόλος της υδροξυουρίας στην πρόληψη ανάπτυξης χρόνιων οργανικών βλαβών, όταν χορηγείται τα πρώτα χρόνια της ζωής και πριν την εγκατάσταση βλαβών, δεν έχει αποσαφηνιστεί.Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η αξιολόγηση της ασφάλειας και της αποτελεσματικότητας της υδροξυουρίας σε παιδιά και νεαρούς ενήλικες με ΔΝ, καθώς και η διερεύνηση του ρόλου της στην πρόληψη χρόνιας βλάβης του σπληνός, των νεφρών, του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ), του αναπνευστικού, της καρδιάς και των οφθαλμών.Για το σκοπό αυτό δώδεκα ασθενείς (11 με μικροδρεπανοκυτταρική αναιμία και μία ασθενής με ομόζυγη δρεπανοκυτταρική αναιμία) συμμετείχαν και ολοκλήρωσαν τη μελέτη (3,5-18 ετών) και έλαβαν υδροξυουρία για 3 συνολικά έτη. Εκτιμήθηκε η κλινική και εργαστηριακή ανταπόκριση των ασθενών στη χορήγηση του φαρμάκου, Πέρα από τις αιματολογικές παραμέτρους εκτιμήθηκαν ανοσολογικές και παράμετροι αιμόστασης, καθώς και μόρια προσκόλλησης. Επιπλέον, πραγματοποιήθηκε έλεγχος της σπληνικής λειτουργίας με σπινθηρογράφημα ήπατος-σπληνός και προσδιορισμό των σωματίων Howell-Jolly, έλεγχος της νεφρικής λειτουργίας με υπερηχογράφημα νεφρών, βιοχημική ανάλυση ούρων και μέτρηση β2 μικροσφαιρίνης ούρων. Για τον έλεγχο του ΚΝΣ διενεργήθηκε απεικονιστικός έλεγχος με μαγνητική τομογραφία (MRI) και μαγνητική αγγειογραφία (MRA) εγκεφάλου, διακρανιακό Doppler (TCD) και νευροψυχολογικός έλεγχος για εκτίμηση του νοητικού πηλίκου (ΝΠ) με τη μέθοδο Wechsler Intelligence Scales for Children III (WISC III) για ασθενείς από 6 έως 16 ετών και με τη μέθοδο Wechsler Adult Intelligence Scale (WAIS) για ασθενείς άνω των 16 ετών. Επιπλέον, διενεργήθηκε εκτίμηση της αναπνευστικής λειτουργίας με σπιρομέτρηση, της καρδιαγγειακής λειτουργίας με υπερηχογράφημα καρδιάς και ηλεκτροκαρδιογράφημα, καθώς και οφθαλμολογική εκτίμηση. Σε όλους τους ασθενείς πραγματοποιήθηκε κυτταρογενετική ανάλυση περιφερικού αίματος. Ο παραπάνω έλεγχος διενεργήθηκε προ και μετά τη χορήγηση υδροξυουρίας. Όσον αφορά στην κλινική εικόνα διαπιστώθηκε μείωση του αριθμού αγγειοαποφρακτικών κρίσεων και της συχνότητας νοσηλειών, ενώ κανένας ασθενής δεν εμφάνισε κάποια από τις αναμενόμενες σοβαρές επιπλοκές της νόσου κατά τη διάρκεια της μελέτης. Διαπιστώθηκε σημαντική βελτίωση των εξεταζόμενων αιματολογικών παραμέτρων, με αύξηση της αιμοσφαιρίνης, της αιμοσφαιρίνης F (HbF) και των ερυθροκυτταρικών δεικτών, καθώς και ελάττωση του αριθμού των λευκών αιμοσφαιρίων, των αιμοπεταλίων, του απόλυτου αριθμού ουδετεροφίλων και της χολερυθρίνης. Από τον λοιπό εργαστηριακό έλεγχο, οι μεταβολές που παρατηρήθηκαν ήταν εντός των φυσιολογικών ορίων για την ηλικία των ασθενών. Όσον αφορά στον έλεγχο του σπληνός παρατηρήθηκε διατήρηση της σπληνικής λειτουργίας και σε έναν ασθενή βελτίωση αυτής. Παρατηρήθηκε σημαντική ελάττωση του εκτιμώμενου ρυθμού σπειραματικής διήθησης (eGFR). Στο 41,7% των ασθενών ανευρέθηκε αρχικά διαταραχή της σπειραματικής νεφρικής λειτουργίας με λευκωματουρία ή μικρολευκωματινουρία, η οποία μετά από θεραπεία με υδροξυουρία υποχώρησε. Σε όλους τους ασθενείς, πλην ενός, οι ταχύτητες ροής στο TCD παρέμειναν φυσιολογικές. Από τον νευροαπεικονιστικό έλεγχο τα ευρήματα ήταν φυσιολογικά. Συνολικά παρατηρήθηκε βελτίωση του δείκτη νοημοσύνης, που δεν έφτασε όμως σε επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας. Από την σπιρομέτρηση, 2 ασθενείς είχαν ευρήματα περιοριστικού τύπου πνευμονοπάθειας, ενώ με το πέρας της μελέτης οι μετρούμενοι αναπνευστικοί όγκοι παρέμειναν σταθεροί. Από τον έλεγχο της καρδιάς δεν ανευρέθηκαν παθολογικά ευρήματα προ και μετά τη χορήγηση υδροξυουρίας. Όσον αφορά στις οφθαλμολογικές επιπλοκές, σε 25% των ασθενών ανευρέθηκε ελίκωση των αγγείων του αμφιβληστροειδούς. Όσον αφορά στην ασφάλεια της υδροξυουρίας, 33,3% των ασθενών παρουσίασε ήπια αιματολογική τοξικότητα, παροδική και δοσοεξαρτώμενη. Συμπερασματικά, στην παρούσα μελέτη διερευνήθηκε ο ρόλος της υδροξυουρίας στην ασφάλεια και στην αποτελεσματικότητα στη λειτουργία οργάνων και νεαρών ενηλίκων με ΔΝ, η πλειονότητα των οποίων έπασχε από μικροδρεπανοκυτταρική αναιμία. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης φαίνεται ότι η υδροξυουρία είναι ένα ασφαλές φάρμακο με ήπιες ανεπιθύμητες ενέργειες, παροδικές και δοσοεξαρτώμενες. Η χορήγηση υδροξυουρίας συμβάλλει στη βελτίωση των αιματολογικών παραμέτρων και των δεικτών αιμόλυσης, καθώς και της κλινικής εικόνας. Επιπλέον, όπως αναδείχθηκε από τη μελέτη η υδροξυουρία συμβάλλει στη διατήρηση της σπληνικής λειτουργίας ή και βελτίωση αυτής, στην αναστροφή της νεφρικής σπειραματικής δυσλειτουργίας, στη διατήρηση φυσιολογικών ευρημάτων από το ΚΝΣ και συνολικά στη βελτίωση του δείκτη νοημοσύνης, καθώς και στη διατήρηση της αναπνευστικής και καρδιαγγειακής λειτουργίας. Τα παραπάνω αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά, καθώς φαίνεται ότι ενδεχομένως η υδροξυουρία δύναται να προλάβει ή και να αναστρέψει χρόνιες οργανικές βλάβες στην ομάδα αυτή ασθενών.

Η έννοια της χαρισματικότητας τελεί τόσο υπό αίρεση όσο και υπό διερεύνηση επιτρέποντας έτσι τη δημοσιοποίηση ποικίλων ερμηνειών και θεωρήσεων. Ορισμένες από αυτές, παρότι στερούνται ερευνητικής θεμελίωσης, αποκτούν επιστημονικού τύπου ισχύ και καθίστανται ευρέως αποδεκτές. Σκοπός της παρούσας θεωρητικής μελέτης είναι η ανάδειξη της επιστημονικής αλήθειας περί χαρισματικότητας μέσω της εξέτασης εδραιωμένων «μύθων», προκειμένου να προσδιοριστούν οι κατάλληλες συνθήκες που εξυπηρετούν τις ανάγκες των χαρισματικών μαθητών. Η ανασκόπηση διαμορφώνεται στις εξής ενότητες: κριτήρια προσδιορισμού της χαρισματικότητας, εννοιολογικός διαφορό-προσδιορισμός αυτής, χαρακτηριστικά των χαρισματικών ατόμων και σύστοιχες εκπαιδευτικές, κοινωνικές και συναισθηματικές ανάγκες τους. Η μελέτη κατέδειξε την έλλειψη εννοιολογικής σύγκλισης στο ανοικτό πεδίο της χαρισματικότητας, η οποία συσχετίζεται με το δείκτη ευφυΐας, αλλά θεωρείται και συνισταμένη εκφάνσεων νοημοσύνης. Επιπλέον διίστανται τα ευρήματα για τα ακαδημαϊκά και κοινωνικό-συναισθηματικά οφέλη των χαρισματικών μαθητών ανά εκπαιδευτικό πλαίσιο. Ως προς την εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων αναγκών των χαρισματικών μαθητών, αναδείχθηκαν η ανάγκη και η αποτελεσματικότητα αφενός του εμπλουτισμένου μαθησιακού περιβάλλοντος, αφετέρου της επαρκούς κατάρτισης των εκπαιδευτικών τους. Συμπερασματικά, επαφίεται στην Πολιτεία η αναγνώριση και κάλυψη των αναγκών των χαρισματικών μαθητών και η σύστοιχη επιμόρφωση των εκπαιδευτικών τους. Στους επιστήμονες-ερευνητές επαφίεται η αναζήτηση σύγχρονων ευρημάτων αναφορικά με τα μεθοδολογικά πρότυπα ανάδειξης των χαρισματικών ατόμων.