“…Repárese, senón, nas estruturas do hábitat: na actualidade, resultan claras as diferenzas entre o litoral, cos vales fluviais próximos ao Atlántico, onde a ocupación do espazo é moi intensa e non sempre resulta doado diferenciar unha aldea doutra; a Galicia das montañas setentrionais, con aldeas moi pequenas; a central -principalmente, a antiga provincia de Lugo-en núcleos de 5-10 veciños, pero ben individualizados, e unha importante presenza de caserías illadas; e a provincia de Ourense, con lugares moito máis grandes e agrupados que os das terras luguesas. Porén, no século XVI, as cousas non eran exactamente iguais, e o hábitat da provincia de Tui, por exemplo, estaba formado por pequenos asentamentos moi afastados uns doutros, de maneira que o bispo da diocese lle propoñía a Felipe II, en 1587, a conveniencia de facer reducións coma as que se levaran a cabo nas Indias e, ao parecer, en Guipúscoa: superficie das circunscricións, pois o número de fregueses variou moito: as parroquias de Tui tiñan moi poucos a fins do XVI -segundo recoñecía o bispo no documento de 1587 citado-, pero eran das máis poboadas a mediados do XVIII, e polo tanto das máis ricas no referido ao valor dos décimos, e por iso moi solicitadas polos curas (O valor dos décimos pertencentes aos curas, segundo as dioceses, en Rey Castelao [1992]).…”