Yeni̇ Bi̇r Di̇ni̇ Hareket Olan Bahai̇li̇kte Tebli̇ğ Anlayişi Ve Türki̇ye De Bahai̇ler

Abstract

Bahailik, on dokuzuncu yüzyılın ortalarında Şia'nın Şeyhiyye kolundan türeyen Babîliğin bir uzantısı olarak ortaya çıkmış ve kısa bir süre sonra Babîlikten ayrılarak müstakil bir din hüviyeti iddiası ile tarih sahnesindeki yerini almıştır. Sahip olduğu inançibadet ve ahlak sistemi ile Bahailiğin; günümüz itibariyle Allah'ın gönderdiği son din, Bahaullah'ın son peygamber, Akdes Kitabı'nın da son kutsal kitap olduğu fikri müntesipleri tarafından savunulmaktadır. Ancak dinler tarihçileri tarafından Bahailik, yeni dini hareketler arasında sayılmaktadır. Yani Bahailik, din olmaktan ziyade yeni bir dini arayış olarak kabul edilmektedir. Bahailik, doğuşundan günümüze kadar hem kurumsal hem de bireysel tebliğ faaliyetleri neticesinde dünyanın hemen her yerinde inananlar edinmiştir. Türkiye de Bahailiğin ilk dönemlerinden beri Bahailerin bulunduğu ve faaliyet gösterdiği ülkelerden biridir. Hatta Bahailiğin kurucusu Bahaullah'ın uzun yıllar ikamet etmesi nedeniyle Türkiye, Bahailer açısından ayrı bir öneme de sahiptir. 21 Nisan 1959'a kadar Mahalli Mahfillerin yerel ölçekli etkinlikleri ile tebliğ vazifesini yerine getirmeye çalışan Türkiye Bahaileri, bu tarihten sonra Milli Mahfilin kurulmasının ardından daha kurumsal ve sistematik bir şekilde faaliyetlerine devam etmişlerdir. Bu çalışmanın amacı, yeni bir dini hareket olan Bahailiğin tebliğ felsefesini ve yansımalarını analiz etmektir. Bununla birlikte diğer bir amacı da Bahailiğin Türkiye'deki konumunu araştırmaktır.