This article discusses evidence exclusion under Swiss, Dutch and the ECtHR’s case law. It is shown that different national rules can still lead to similar outcomes. This can be explained by the influence of the ECtHR’s case law and by common normative underpinnings of evidence law. In all systems there are cases of strict exclusion of evidence (e.g., torture). If evidence cannot be strictly excluded courts apply a balancing approach. They consider among other factors the seriousness of the crime. Illegally obtained evidence can thus be used, if a serious crime is at stake. It is argued that this seriousness-argument not only fails to serve the objectives of evidence exclusion (deterrence, protection of rights etc.), but for the defendant it means that the bigger the crime he is accused of the smaller becomes his chance of a fair trial.

De digitalisering van de samenleving heeft geleid tot meer burgerparticipatie bij de opsporing. De dilemma's waar het Openbaar Ministerie (OM) zich voor gesteld ziet bij de inzet van opsporingsberichtgeving, effectieve opsporing versus respect voor de persoonlijke levenssfeer, zijn door internet en sociale media indringender dan vroeger. Wanneer een opsporingsbericht eenmaal naar buiten is gebracht, is verdere verspreiding daarvan onbeheersbaar. Resulterend in grote inbreuken op de privacy van de verdachte waar de strafrechter rekening mee kan houden. Drie zaken illustreren de kenmerken van opsporingsberichtgeving in een gedigitaliseerde samenleving en de juridische consequenties daarbij en onderstrepen de noodzaak tot een maatschappelijke discussie hierover. * Dit stuk is deels gebaseerd op Vanderveen en Oerlemans (2017).

Dit artikel uit Platform Modernisering Strafvordering is gepubliceerd door Boom juridisch en is bestemd voor Universiteit Leiden

No abstract

No abstract