No abstract

Pertubuhan Kesihatan Sedunia (WHO) telah mengisytiharkan penularan COVID-19 di seluruh dunia sebagai pandemik pada 11 Mac 2020. Penularan COVID-19 ini semakin hari semakin membimbangkan dan telah membawa cabaran yang sangat besar kepada pelaksanaan prosiding reman di seluruh negara, khususnya negara Malaysia dan India. Cabaran-cabaran yang belum pernah dihadapi ini juga telah menimbulkan kesukaran dalam melaksanakan prosiding reman mengikut undang-undang yang sedia ada kerana menurut undang-undang, satu permohonan reman perlu dibuat kepada Majistret sekiranya siasatan tidak boleh diselesaikan dalam tempoh 24 jam supaya suspek boleh ditahan lanjut bagi satu tempoh masa tertentu yang diperintahkan oleh Majistret untuk menyempurnakan siasatan. Penulisan artikel ini menggunakan kaedah kepustakaan dengan rujukan kepada bahan bacaan seperti buku, artikel dan laporan kes. Artikel ini menganalisis pelaksanaan prosiding reman yang diamalkan di negara Malaysia dan India dalam era pandemik COVID-19. Artikel ini seterusnya membandingkan pelaksanaan prosiding reman antara Malaysia dengan India semasa pandemik COVID-19. Artikel ini seterusnya mencadangkan penambahbaikan yang boleh dipertimbangkan ke atas pelaksanaan prosiding reman yang sedia ada di Malaysia dalam era pandemik COVID-19. Artikel ini mendapati bahawa Malaysia dan India telah mengambil langkah dalam menangani cabaran yang dihadapi semasa wabak COVID-19 melanda penjara-penjara di mana tahanan reman berada. Terdapat persamaan dan perbezaan dalam pelaksanaan prosiding reman antara negara Malaysia dengan India sewaktu pandemik COVID-19 dan terdapat amalan di negara India yang boleh dijadikan panduan oleh Malaysia. Artikel ini juga telah mencadangkan pelbagai langkah yang boleh diambil oleh Malaysia untuk menambahbaikkan pelaksanaan prosiding reman di Malaysia dalam era pandemik COVID-19 ini atas pandangan bahawa langkah yang sedia ada masih tidak mencukupi.

The main objective of this article is to critically evaluate the compatibility of the ‘right to political participation’ of the Orang Asli by looking at international law standards. The present study utilises a qualitative socio-legal approach, which analyses the political participation of the Orang Asli under Malaysian law and determines whether the Aboriginal Peoples Act 1954 (apa) can provide for the protection, well-being, and the advancement of the Orang Asli. Arguably, the existing provisions of the apa are not in conformity with the recognition in undrip and in no way guarantee the Orang Asli’s right to self-determination as recognised by international law. Thus, the current study recommends an amendment to the apa and introduces guidelines to empower political participation of the Orang Asli by incorporating the principles of undrip. The amendment is necessary to ensure that the protection of the right to self-determination of the Orang Asli is compatible with international law standards.

Penal mediation has been a longtime process of criminal settlement used in the Ngaju Dayak indigenous people in Kalimantan. They used the Belom Bahadat philosophy as a form of reform in the field of criminal procedural law stemmed from the politics of criminal law which makes customary law a part of national criminal law. This article is aimed to analyze the concepts of penal mediation in Indonesia and from the international law perspectives; and the settlement process with Belom Bahadat philosophy-based penal mediation in the Dayak indigenous community and its future use in the national criminal procedural law. This qualitative research applied a sociological juridical approach and utilized primary data obtained from interviews with Dayak traditional elders, secondary data comprising customary peace decisions obtained from Dayak customary institutions, and multidisciplinary approach from international law of penal mediation to uphold the strong concept of penal mediation. The results shown that restorative justice is one of the uniqueness in penal mediation internationally, especially in Germany, Spain, and Indonesia. Furthermore, the use of penal mediation in Dayak community is based on the 96 Articles of the Tumbang Anoi Peace Agreement that has existed since 1894. During a settlement, the penal mediation model applied in the Dayak people can be divided into the Victim Offender Mediation model, as well as Family and Community Group Conferences. Consequently, the formulation of this procedure is expected to be a study material in the renewal of criminal law legislation, specifically the Criminal Procedure law provisions in Indonesia.

Penyelidikan tentang undang-undang yang berkaitan perlindungan dan jagaan kesihatan Orang Asal (OA) adalah satu bidang yang kritikal dalam kalangan masyarakat di Malaysia. OA merupakan kaum minoriti dan rentan yang tinggal di Semenanjung Malaysia dan berdepan dengan isu kemiskinan berbanding kaum-kaum lain di Malaysia. Terdapat satu akta khusus kepada OA iaitu Akta Orang Asli 1954 (Akta 134) iaitu merupakan satu perundangan bertulis untuk masyarakat Orang Asli di Semenanjung Malaysia. Akta 134 ini digubal untuk mengawal Orang Asli, memelihara kepentingan dan hak asasi mereka. Namun begitu, tiada peruntukkan perundangan yang khusus dalam memberikan perlindungan dan pengiktirafan mengenai hak kesihatan yang menyeluruh kepada mereka. Hal ini adalah penting bagi mengelakkan insiden seperti kes kematian 14 Orang Asli daripada suku kaum Batek yang direkodkan disebabkan oleh masalah kesihatan pada tahun 2019. Kes kematian yang berlaku tersebut telah membuka mata ramai pihak bahawa tahap penjagaan kesihatan OA masih lagi berada tahap yang lemah. Justeru itu, penulisan ini akan menerangkan kedudukan undang-undang berkaitan hak kesihatan Orang Asli di Malaysia yang meliputi Perlembagaan Persekutuan, Akta 134, instrumen antarabangsa dan deklarasi yang spesifik terhadap Orang Asli. Penulisan ini juga akan menganalisis isu dan cabaran hak kesihatan Orang Asli dalam kajian-kajian lalu. Penulisan ini merumuskan bahawa terdapat pelbagai isu berkaitan kesihatan Orang Asli yang meliputi empat aspek utama iaitu masalah kesihatan, isu pengetahuan hak kesihatan, kesejahteraan hidup dan juga isu kemiskinan. Kesimpulannya, penulisan ini adalah sangat penting bagi menyokong pengiktirafan hak kesihatan Orang Asli dan juga hak asasi mereka.