Although the emphasis in European penal policy now lies on the rehabilitative aim of imprisonment, the concept of rehabilitation remains vague and is being interpreted differently in different European countries. This paper looks at rehabilitation from a legal perspective and aims to clarify the current meaning and content of the principle of rehabilitation. It does this by focusing on the questions of whether and on what grounds rehabilitation can be considered a positive obligation on the part of the State and, if so, what the consequences are of recognising rehabilitation as a positive obligation.

No abstract

No abstract

The role of the victim in the criminal trial process has evolved considerably in recent decades. On a European level, an important driver has been the EU Directive 2012/29/EU, according to which European countries are legally bound to afford certain rights to crime victims. In the Netherlands, the EU Directive has instigated several extensions of existing victims’ rights, and in the Code of Criminal Procedure a separate section has been devoted to the victim. The current study specifically addresses one of the victims’ rights, that is, the right to be legally represented. The Dutch government has financially invested in access to and specialization of victim lawyers in order to promote the realization of victims’ rights, specifically for victims of serious crimes and sex offences. The goal of the current study was to investigate the added value of victim lawyers and the extent to which they contribute to the fulfilment of victims’ rights in the criminal law process. A literature study was conducted to examine legislation pertaining to victims’ rights; a questionnaire study was conducted to investigate the perspective of victim lawyers ( n = 148); and interviews were conducted to examine the perspective of the police, Victim Support Netherlands, Public Prosecuting Service, and criminal courts ( n = 17). The results show that victim lawyers were important to the realization of victims’ rights. They were considered most necessary with respect to the right to claim compensation and with respect to the right to gain access to the case file. They were also required because victims’ rights have not yet been smoothly incorporated into legal practice. In addition, victim lawyers’ presence in the courtroom was considered important because it contributes to victims experiencing that they are taken seriously. It has been concluded that the support of victim lawyers is an important contribution to victim participation in criminal proceedings.

In dit artikel wordt nagegaan of de maatregelen ter versterking van Vanaf 2001 ervaren huisartsen minder werkbelasting op het gebied van de GGZ door een sterkere ondersteuning van de tweede lijn, met name door de inzet van Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundigen. De huisarts oordeelt positiever over de samenwerking met de eerstelijnspsycholoog en blijft positief over de samenwerking met de tweedelijns GGZ. Huisartsen zijn minder scholing over GGZ onderwerpen gaan volgen. Het aantal verwijzingen naar de eerste en tweedelijns GGZ is onveranderd gebleven. Over de tijd lijkt de huisarts minder te investeren in het zelf behandelen van psychische problematiek, en meer te gaan investeren in een goede samenwerking met GGZ hulpverleners.Trefwoorden: huisartsenzorg, geestelijke gezondheidszorg, werkbelasting, samenwerking Inleiding Versterking van de eerstelijns Geestelijke Gezondheidszorg (GGZ) is sinds het uitkomen van de Beleidsvisie Geestelijke Gezondheidszorg in 1998 speerpunt van het overheidsbeleid. De overheid streeft er naar dat mensen met psychische en sociale problemen zo mogelijk in de eerstelijns GGZ behandeld worden en anders gericht verwezen worden naar de specialistische tweedelijns GGZ. Hulpverleners in de eerstelijns GGZ zijn de huisarts, het algemeen maatschappelijk werk (AMW) en de eerstelijnspsycholoog (ELP). Onder de tweedelijns GGZ vallen onder andere de Regionale Instituten voor Ambulante Geestelijke Gezondheidszorg (RIAGG's), psychiatrie en psychiatrische afdelingen van een algemeen ziekenhuis (PAAZ) en zelfstandig gevestigde psychiaters, psychotherapeuten en psychologen.Om de eerstelijns GGZ te versterken is in de eerste vijf jaar van deze eeuw een groot aantal maatregelen uitgevoerd (zie box 1).Het idee achter de versterkende maatregelen was dat ze een positieve invloed zouden uitoefenen op de behandelcapaciteit van de eerstelijns GGZ, op de samenwerking tussen eerstelijns partijen en tussen eerstelijns en tweedelijns GGZ en op de deskundigheid van de verschillende soorten hulpverleners in de eerstelijn. Toegenomen capaciteit, meer samenwerking en meer deskundigheid zouden ertoe moeten leiden dat meer mensen die in de eerstelijn behandeld kunnen worden daar ook daadwerkelijk behandeld zouden worden.De In de evaluatiestudie van Meijer et al.5 werd geconstateerd dat het pakket versterkende maatregelen conform de voornemens was uitgevoerd. Een aantal nagestreefde effecten werd ook bewerkstelligd. Er was sprake van een toegenomen capaciteit aan hulpverlening binnen de eerstelijn, de samenwerking tussen huisartsen en de ambulante GGZ was verbeterd, vooral door de inzet van Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundigen (SPV-en) en consultatieve psychiaters binnen de eerstelijn, en er werden, mede dankzij de inzet van die SPV-en, meer patiënten binnen een eerstelijns context behandeld.Minder verandering werd geconstateerd in de samen-