O tema que a organización me suxeriu cando me propuxo participar neste Curso resulta, sen ningunha dúbida, certamente estimulante e suxestivo. Así e todo, debo recoñecer que o abordo non sen certas prevencións, pois, por unha parte, é un terreo moi propicio para exercitar dous xéneros, o pranto e o sermón, que non me gustan demasiado (e por nada do mundo desexaría que esta conferencia se convertese en ningunha destas dúas cousas), e por outra, porque se trata dun campo minado por unha serie de lugares comúns, de afirmacións categóricas que, a forza de seren repetidas, son comunmente aceptadas sen sequera reflexionar sobre delas.Entre os tópicos máis difundidos está sen dúbida a crenza na suposta riqueza lexical do galego. Esta idea, común xa desde os primeiros textos apoloxéticos nacidos á calor da Ilustración 1 , foise transmitindo ata o punto de que aínda hoxe goza de certo predicamento entre algúns entusiastas do galego. Paralelamente, entre os seus detractores, que tamén os hai, e non en cativo número, é tamén común a crenza de que o galego posúe unhas limitacións que fan del unha lingua só apta para certos rexistros ou para tratar de certas materias. Fronte a esta caste de afirmacións, viciadas de raíz por simpatías e antipatías, debemos afirmar, con Jesús Tusón, que "por principio, unha lingua ten exactamente as palabras que ten que ter; as que han de servir ós falantes para nomea-los obxectos e os conceptos que teñen validez no seu entorno" 2 . Un individuo pertencente a unha cultura mariñeira, poño por caso, poderá distinguir ducias de peixes distintos e, en consecuencia, aplicarlles nomes distintos. Para outro que viva lonxe do mar, por riba de todas esas diferencias todo será peixe. Naturalmente isto non quere dicir que esta segunda lingua sexa inferior á primeira. Seguindo coa cita de Tusón, "algunhas linguas nas que, quizais,
